Μετακίνηση του χωριού απο τη Ρέθη
Γράφει ο Ιωάννης Βησσαρ. Φωτάκης Τρίππας
Την δεκαετία του 1930 με παίρνει ο πατριός μου μαζί του στο χωράφι για να τον βοηθήσω την άνοιξη στη σπορά του καλαμποκιού.
Αυτός μπροστά με το ζευγάρι των αλόγων θα άνοιγε τις αυλακιές και εγώ θα έριχνα τον σπόρο του καλαμποκιού πότε έναν και πολλές φορές δύο και παραπάνω.Εκείνο που παρατήρησα και μου κίνησε την περιέργεια να αναρωτηθώ και να υποψιαστώ πως και γιατί σε αυτό το χωράφι υπήρχαν τόσα πολλά κεραμίδια σπασμένα μικρά κομματάκια. Και το μεσημέρι που καθίσαμε να φάμε και να ξεκουραστούμε εμείς και τα ζώα, τότε λέω στον πατέρα μου, τον Βήσσαρη Σπαθή που ήταν πάρα πολλή καλός σαν άνθρωπος και σαν γονιός πρόθυμος εργατικός και καλομίλητος.Πατέρα βλέπω εδώ σε ετούτο το χωράφι πολλά μικρά κεραμίδια πως και βρέθηκαν αυτά εδώ. Και τότε με εξιστόρησε με λεπτομέρεια την πραγματική αληθινή αιτία. Μου είπε ότι εδώ πριν πολλών ετών ήταν ένα χωριό που ονομάζονταν Ρέθη και η τοποθεσία λέγεται Ρέθη, εμείς εδώ κατοικούσαμε, εμείς και όλοι οι συγγενείς μας επί πολλά χρόνια ήμασταν πολλοί κάτοικοι, αλλά επειδή πολλές φορές τον χειμώνα με τις βροχές και τα πολλά χιόνια στα βουνά το ποτάμι γέμιζε από πάρα πολλά νερά και κινδυνεύαμε να μας πνίξει. Και έτσι αναγκαστήκαμε και το εγκαταλείψαμε και πήγαμε στην Μεγάλη Πουλιάνα την σημερινή Πηγή. Δεν είχα ρωτήσει πόσες οικογένειες ήταν ούτε εκείνος μου είπε.Πάντως όπως φαίνονταν με την τοποθεσία που μου είχε δείξει ήταν αρκετά πολλές οικογένειες. Αυτό το χωριό ήταν δίπλα στο Τσαγαλί τον σημερινό Παραπόταμο το ποτάμι τους χώριζε και έτσι η Μεγάλη Πουλιάνα η σημερινή Πηγή αποτελείται από δύο χωριά. Εκείνα τα χρόνια μου είχε πει ο πατέρας μου ότι είχαν έρθει και μερικές οικογένειες από την Λαζαρίνα και εγκατασταθήκανε από την παλαιά Εκκλησία του χωριού πιο παρακάτω προς τα Τρίκαλα και τον οναμάζανε έως τα χρόνια μας αυτόν τον μαχαλά Λαζαρνιώτες.Το παλαιό χωριό τότε η Μεγάλη Πουλιάνα η σημερινή Πηγή είχε και μερικές οικογένειες ευκατάστατες, προοδευτικές κάποιον ονόματι Μαυράκη ο οποίος τότε καθότανε σε αυτό το μακρύ και μεγάλο σπίτι που είναι στο κέντρο του χωριού δίπλα από την καινούργια εκκλησία σε αυτό το σπίτι είχε και δύο μαντάνια που ήταν απαραίτητα για την επεξεργασία των υφασμάτων για τα μάλλινα υφαντά και ρούχα που
φορούσαν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Όπως επίσης και ο Ηλίας ο Πετρούτσος, ο δεύτερος άντρας της κυρά Μαρίνας, ο πρώτος ήταν
Ιατρός και ονομάζονταν Κομνηνός, είχε έναν μεγάλο και καλό Αλευρόμυλο που είχε πολύ καλή δουλειά, απασχολούσε τρείς εργάτες έναν
ειδικό από τα Τρίκαλα ονόματι Τάκης Σταύρου, τον Βασίλη Παπαδάκη και τον Μιχάλη Παπαδάκη επί αρκετά χρόνια. Η κυρά Μαρίνα ήταν
πάρα πολλή καλή γυναίκα εξυπηρετική, σωστή αρχόντισσα στο κονάκι αυτό που άφησε την τελευταία πνοή της. Ήταν πολλή καπάτσα ευγενική και ψύχραιμη γυναίκα, γυροστούσε μέσα σε όλα, εννοώ σε γερμανικές υπηρεσίες με ήρεμο και ευγενικό αποτελεσματικό τρόπο. Εμείς μια ομάδα Πουλιανίτες, επτά άτομα, συλληφθήκαμε από τους πρώτους Γερμανούς που ήρθαν στα Τρίκαλα με την κατηγορία ότι κλέψαμε τα τρόφιμα από ένα μεγάλο φορτηγό αυτοκίνητο γερμανικό εγκαταλελειμμένο προσωρινά που είχε βγει έξω από το δρόμο στα χωράφια λίγο πιο επάνω από τον Μύλο του Τσαγκάδα προς Πηγή όταν πρωτοπερνούσαν οι Γερμανοί για την Αθήνα και η κυρά Μαρίνα τότε με τον τρόπο της το θάρρος, την εξυπνάδα και την αποφασιστικότητά της μας γλύτωσε από βέβαιο θάνατο. Την ξανά ευχαριστούμε έστω και πεθαμένη, δια του τύπου και ευχόμαστε εις τον παντοδύναμο Θεό να αναπαύσει την ψυχή της.Αιωνία η μνήμη της.
Ο Ιωάννης Φωτάκης είναι Συνταξιούχος αυτοκινητιστής και βαρέων χωματουργικών και αποχιονιστικών μηχανημάτων
