Το κλήμα και το κρασί

“Ενας ’κεΐ πού καθόνταν βλέπ’ ένα λουλούδ’ καί τούν άρεσε αύτό τό λουλούδ’ ’ είπε θά τό πάρω στό σπίτι, νά τό φυτέψω, νά ’δώ τί θά γίν’. ’σκώθ’κι καί τού τραύηξε σιγά σιγά καί τού πήρε ’κι έφευγε. “Οταν ξεκίν’σε καί πήγε σκέφτ’κε, ότι θά μαραγκιάσ’ καί πήγε ’σ ένα ποταμάκ’ καί βρήκε ένα κόκκαλο άπ’ ένα πουλάκ’, τό ’βάλε λίγο νερό καί λίγο λάσπ’ καί τό ’βάλε μέσα καί τό δρόσισε, προχώρ’- σε έκανε δρόμο, αυτό όμως μεγάλωσε, τότε δέν τού χωρούσε τό κόκκαλο, έψαξε βρήκε άλλο κόκκαλο άπού λιοντάρ’ τό πήρε καί τό ’βάλε, γιά νά στερεώσ’, μετά προχώρ’σε πήγε μία ώρα δρόμο, τότε βλέπ’, ότι αύτό δέν τούν χώραγε καί έψαξε βρήκε τότε ένα κόκκαλο άπού γουρούν’, τό ’βάλε κι αύτό καί τό στερέωσε καί έφτασε στό σπίτι καί τό φύτεψε. ’Αφού τό φύτεψε μεγάλωσε ’ έδωσε καρπό καί ’τ άρεσε καί τό ώνόμασαν σταφύλ’, ύστερα άπ’ αύτό βγάλαν τό κρασί καί πίναν αυτό ’ άρεσε λίγο λίγο πίναν. Μόλις ’ άρχισαν καί πίναν λίγο κελαηδούσαν σάν πουλιά, άμα πίναν περισσότερο έρχόντουσαν στόν έαυτό ’τς, γίνονταν σάν λιοντάρια «ξέρ’ ποιος είμαι εγώ» λέγαν κι οταν πίναν πουλύ κυλιόντουσαν σά γουρούνια.